Een munteenheid waaruit iedereen op verzoek een willekeurige hoeveelheid geld kan genereren, zou geen koopkracht hebben. De hoeveelheid geld die beschikbaar is in deze valuta, in tegenstelling tot goederen en diensten, zou oneindig naderen. Cryptocurrencies maken gebruik van de relatieve zeldzaamheid van byte-reeksen die een specifieke eindwaarde produceren, een hash, door middel van vooraf gedefinieerde cryptografische algoritmes.
Dat dit systeem kan werken, wordt geïllustreerd door het voorbeeld van e-mailversleuteling met behulp van een paar sleutels, een private en een publieke sleutel die daaruit worden gegenereerd. Er is niets geheims aan de publieke sleutel. De publieke sleutel, de sleutel die gebruikt wordt voor encryptie, wordt gepubliceerd. De privésleutel moet zorgvuldig worden bewaakt door de ontvanger van de e-mail. Met de privésleutel, met lange sleutels alleen met de privésleutel, kan een versleuteld bericht ontcijferd worden. Zelfs de verzender van het bericht kan het niet algoritmisch opnieuw ontsleutelen, het feit dat hij meestal een onversleutelde kopie van het bericht bewaart, verandert niets aan het basisprincipe.
Voor deze procedure zijn sleutellengtes van 4096 bits nu standaard voor asymmetrische procedures zoals RSA (naar de uitvinders Ron Rivest, Adi Shamir en Leonard Adleman). Bij deze sleutellengte is het praktisch onmogelijk voor iemand om een versleutelde e-mail te ontsleutelen zonder de privésleutel te kennen. Met kortere sleutellengtes daarentegen zou ontcijfering mogelijk zijn met hoge maar haalbare inspanningen. Het zou zeldzaam en duur zijn in algoritmische zin (runtime van het algoritme) en in economische zin (hardware, stroomkosten). Dit is precies de relatieve schaarste die kan worden gebruikt om digitale middelen te creëren die bruikbaar zijn als valuta.
